Al bijna 3 jaar weet ik nu dat ik PMDD heb en elke keer overvalt het me weer…. Komt het omdat als het weg is, het ook echt weg is? Je een heel leuk leven hebt en alles kan? Je er vol voor gaat en ook stiekem weet dat je eigenlijk ietsje gas terug moet nemen want je kan niet alles opmaken? Je hebt nog energie nodig om die andere weken te overleven?
Maar ik ben op en ik luister niet naar de signalen want ik wil dit niet! Ik wil gewoon door! Ik kan alleen maar huilen maar krop het op. Ik voel wanneer iemand zich slecht voel en voel me daardoor nog slechter… ik ben een spons en neem alles mee en in me op. Ik loop met mijn hoofd onder mijn arm. Ik kan niet meer. Ik zie me ook letterlijk lopen met mijn hoofd onder mijn arm… ik kijk schuin van boven toe.
Ik functioneer voor anderen nog gewoon maar na een overleg weet ik niet meer wat ik heb afgesproken. Mijn aantekeningen begrijp ik al helemaal niet. Ik roep mijn kinderen wel 3x om een staart te komen maken die ze allang hebben. Maar ik vergeet gewoon dat ik het heb gedaan. Ik realiseer me vaak pas na uren wat iemand aan me gevraagd heeft of gedaan heeft. Daar word ik eerlijk gezegd ook soms bang van. Deze week heb ik echter wel een collega uitgelegd wat ik heb… want ik moest echt een nieuwe afspraak maken omdat ik gewoon niet meer wist wat we hadden afgesproken. Dat hielp trouwens wel, al ben ik hier zelf voorzichtig mee omdat sommige mensen je nu eenmaal anders gaan behandelen.
Het erge is gewoon… Niemand ziet het! Nee, dat laat ik niet merken want ik moet gewoon door. De boterhammen moeten gesmeerd worden, eten moet op tafel, de hond moet uitgelaten worden en de kinderen moeten naar de verenigingen… moeten, moeten, moeten…
Niemand begrijpt het! Want je ziet niets aan me, alleen dat ik geen geluid aankan, me een beetje meer afzonder, snel geïrriteerd ben en graag spullen zou kapotslaan! Maar ik hou me in. Want ja dat hoort niet. Klagen, boos zijn, schreeuwen, in bed gaan liggen, je gewoon ziekmelden… ik zing wel keihard mee in de auto om toch nog iets van een uitlaatklep te hebben..
Mijn kortom, mijn masker is weer op en het kost me meer energie dan ooit. Nu heb ik al een tijdje geen blogs meer geschreven en wil even uitleggen waarom. Ik heb echt in flinke dalen gezeten. Weer zo diep dat je het eigenlijk niet wilt opschrijven, want ja dat ben jij niet. Ik heb wel 20 blogs in mijn hoofd geschreven. Tijdens het wandelen met de hond. Dan was ik het wel een beetje kwijt maar ook niet echt. Ik heb het idee dat het heftiger wordt. Dat de dagen echt zo moeilijk zijn, zoveel energie kosten. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat alles want ik nu denk niet echt is. Dat de stemmen zullen stoppen, dat ze weer weggaan. Dat ik wel goed ben zoals ik ben. Maar dat is moeilijk… de afgelopen weken heb ik hierdoor een afstand gecreëerd met mensen die dichter bij me staan. Omdat ik echt aan het onderzoeken ben wat ik nodig heb. En het spijt me heel erg maar in deze week kan ik de problemen van anderen niet oplossen. Want het is gewoon te zwaar. En misschien hoef ik die ook niet altijd op te lossen... maar het voelt wel zo...
Liefs Suus
Dit is mijn eerste hulp vraag om steun. Ik schaam mij voor mijn pmdd. Ik zit nu op een hoogte punt van baan opzeggen, willen verdwijnen voor altijd. Mijn partner vind mij lastig, irritant en negeert mij volkomen. De suïcidale drang neemt hierdoor toe. Zijn er boeken, of tips en uitleg voor mannen die niets begrijpen van hoe en wat? Ik hoop op wat steun. Liefs Lies
Heel herkenbaar! Alsof ik mijn eigen verhaal lees…
Voor mij kwam een oplossing, die gun ik iedereen die worstelt met dit
monster 🙏🏻.