Hoe dan, het is een compleet chaos. Ik ga van links naar rechts van hot naar haar. Mijn hoofd is echt compleet de weg kwijt. Ik heb het idee alsof ik rondloop als Ma Flodder met mist en wol in mijn hoofd. Een hoofd dat de hele dag doorgaat, niet stopt, het voelt als een compleet chaos. Als ik ‘s morgens naar mijn werk rijd huil ik in de auto. Ik kan gewoon niet stoppen. Want elke morgen denk ik, hoe kom ik deze dag nu weer door, er staat zoveel op de planning… Maar op de een of andere manier lukt het me. Heb ik weer oplossingen en ideeën bedacht waar collega’s iets aan hebben. Heb ik het huiswerk weer gemaakt met de kids, geknutseld voor Halloween en ben ik alle afspraken weer nagekomen. En de buitenwereld is weer blij. Maar mijn binnenwereld blijft een chaos.
En als ik dan ’s avonds met de hond wandel denk ik, het is me weer gelukt, maar ik ben niet blij. Mijn hoofd stopt nog steeds niet. Zelfs niet tijdens deze wandeling. Ik heb gewoon geen rust! Was er maar een pilletje, een pilletje dat me even een moment rust gunt, al is het een half uur. Gewoon even 30 minuten stilte, 30 minuten even niks, 30 minuten als een ‘normaal’ persoon door het leven gaan… Maar wat is normaal. Iedereen heeft wel iets. Al voelt dit toch elke maand heel oneerlijk. Maar ik hoef geen medelijden, ik sla me er wel weer doorheen. Ik kan het wel. Maar doe ik genoeg? Want om er zelf doorheen te komen. Sluit ik me af. Niemand mag echt bij me komen. Niemand mag echt weten wat ik meemaak, wat er in mijn hoofd omgaat, want dan breek ik. Dan ga ik kapot, dan val ik om…
De afgelopen maanden is het erger geworden en zijn de klachten van een paar dagen naar ruim 2 weken gegaan. Er is iets gebeurt waardoor ik helemaal uit balans ben. Iets waardoor ik me niet aan mijn structuur en strenge eetpatroon heb kunnen houden. Iets waardoor ik alleen maar wil wegrennen en dat maakt me nu kapot. Kapotter dan ik al was… Ik ben moe en uitgeput met een hoofd dat alleen maar aanstaat en maar door stuitert. En een lijf dat moe is, gewoon echt heel erg moe. Ik sluit me af voor de wereld. Want ik moet overleven. Ik moet er zijn voor mijn kinderen, mijn gezin.
Mijn omgeving wordt er gek van. Want 2 weken gaat alles goed en ben ik open en heel vrolijk. En het ineens komt die andere kant. Dan kan ik niets meer hebben en sluit ik me af. Dan mag er niemand echt bij me komen. En dat merken de mensen die echt dicht bij me staan. Dat is moelijk…
Ik zeg wel eens, moet je je voorstellen als je mijn hoofd hebt. Ik kan er geen afstand van doen. Ik moet er de hele dag en nacht mee leven. Om me er toch doorheen te krijgen denk ik elke dag aan iets waar ik heel dankbaar voor ben. Iets wat ik toch maar weer heb gedaan of voor elkaar heb gekregen. Ik merk alleen dat ik nu echt goed moet opletten tot hoever ik ga. Want ik mag niet breken…
Dus ik ga weer aan de slag, langzaam, met kleine stapjes. Ik ga weer beter eten, geen suiker want dat is een enorme trigger voor mijn ‘downs’. Ik ga weer op mijn voeding letten door structuur aan te brengen. Ik ga weer 2x per week sporten en elke dag een flink stuk wandelen. Ik ga keuzes maken. Maar niet allemaal tegelijk. Gewoon rustig aan. Ik moet mezelf gunnen dat het niet direct perfect moet. Dat het wel goed komt als ik de structuur weer heb. Dat ik me dan nog maar 4 of 5 dagen slecht voel in plaats van 2 weken. Want de klachten zullen nooit helemaal verdwijnen. Dat weet ik en heb ik geaccepteerd. En het proces gaat langzaam. Het duurt misschien wel maanden voordat het weer beter gaat. Maar dat moet ik ervoor over hebben. Zodat ik er ook weer voor mezelf kan zijn. Zodat ik weer een beetje opener ben. En misschien, heel misschien vind ik dan even rust, als is het maar 30 minuten, en heb ik het pilletje toch niet meer nodig.
Liefs Suus
Jeetje wat een herkenning, veel liefs ♥️