Laatst had ik een gesprek met een collega, ze vroeg maar waarom, waarom doe je jezelf dat aan? Het doet pijn, het is afzien, je kunt twee weken niet fatsoenlijk lopen, waarom doe je dat dan?
Ja ik weet dat het raar klinkt, waarom doe ik dat, 80 kilometer wandelen, uit vrije wil. Om 5 uur in de ochtend vertrekken. Onderweg al bij 30 km denken hoelang moeten we nog, blaren, pijn, voeten die niet meer willen, benen die op de automatische piloot gaan... Als ik even rust moet ik weer opstaan, langzaam, gebogen en met veel pijn starten we weer te lopen, na 20 meter gaat het weer een beetje beter en na 100 meter lopen we weer in vol tempo. Maar mensen klappen, delen water en bouillon uit, geven fruit en energierepen en daar knap je van op. Dan ga je door. Want afzien dat is het, dat geef ik toe, het is verschrikkelijk, je trekt jezelf en je vriendin met je mee, je moet het samen doen anders lukt het niet.
Maar dit is een keuze, een bewuste keuze, een keuze die ik maak. Ik heb de pijn ervoor over, de 13 uur non-stop lopen en ik weet ook welke pijn erna komt. Dat ik met de slippers naar het werk moet en de eerste weken niet meer kan wandelen of sporten. Maar dat heb ik ervoor over, want het is veel erger als je de keuze niet hebt. Het niet aan je gevraagd wordt, maar je het gewoon opgelegd krijgt, elke maand weer opnieuw. Elke maand opnieuw door die hel, waar niemand, geen arts of dokter je mee kan helpen. De pijn kan verzachten of je hoop kan geven dat het beter wordt. Dat je leeft met iets dat niet is uit te leggen, niet aan je kinderen en niet aan je naasten, je geliefde of je vrienden. Iets wat gelukkig wel een naam heeft gekregen maar waar veel te weinig mensen iets vanaf weten.
En daarom doe ik het. Ik maak de keuze, de keuze om 80 kilometer te lopen, de keuze om te laten zien dat ik sterk ben. Dat als je echt iets wil, dat het je dan lukt. Want dan ziet iedereen wat voor prestatie je levert, hoe knap het is, dan krijg je een knuffel, een applaus een glas water of een beker bouillon. Want dan is iedereen trots op je, ja want dan is het zichtbaar.
Ook al weet je zelf, dit doe ik elke maand, heel stiekem, dan loop ik twee weken lang die 80 kilometer, met blaren op mijn voeten, met benen die te moe zijn om op te staan, met een hoofd te vol om tegen het geluid te kunnen. Heel zachtjes en stiekem, gewoon op de achtergrond, niet samen maar helemaal alleen, gewoon elke maand weer opnieuw…
Liefs Suus
Comments