Ik hoop dat jonge meiden mijn verhaal herkennen en weten dat ze niet alleen staan.

Hoi ik ben Isis,

Ik ben 17 jaar (bijna 18) en kreeg de diagnose ernstige PMDD toen ik 16 jaar was. Eigenlijk had ik al problemen sinds de laatste klas van de lagere school. De weg naar mijn diagnose was lang en ik ben heel blij dat ik mijn verhaal mag vertellen in deze blogs.

Ik hoop dat jonge meiden mijn verhaal herkennen en weten dat ze niet alleen staan. Ook hoop ik dat dit helpt om eerder een diagnose te kunnen stellen aangezien ik uiteindelijk zelf via internet, door middel van stichting PMDD Nederland, erachter ben gekomen wat er met mij aan de hand was. Bijna alle symptomen kwamen overeen, ik wist niet wat ik las!

Begin eerste klas middelbare school (2019) ging redelijk tot het einde van het jaar. Ik begon toen last te krijgen van paniekaanvallen, hevige hypersomnia en depressieve gevoelens. In die periode heb ik helaas ook aan self-harm gedaan. Aan het einde van het jaar had ik alweer veel uitval van school en dit is eigenlijk nooit meer goed gekomen. Ik heb nog wel een deel van het tweede jaar geprobeerd maar ook dit lukte niet meer. Op dat moment ben ik in de molen van de psychologen terecht gekomen. Dit heeft helaas geen uitkomst gebracht; zij bekeken het alleen vanuit de psychologische kant. Ik heb toen bij de huisarts een doorverwijzing naar de gynaecoloog gevraagd omdat ik de symptomen van PMDD op internet had gelezen. De gynaecoloog heeft mij toen de diagnose gegeven. Hij zei nog dat genezing lastig was, met betrekking tot de juiste medicijnen etc., en dat deze diagnose dat niet echt zou veranderen maar ik was heel blij dat ik eindelijk erkenning kreeg. Ik had een aandoening en stelde mij dus niet aan!  

Ik voelde me de laatste jaren vaak vernederd omdat mensen altijd zeiden dat ik mij aanstelde en dat het in mijn kop zat. Alleen maar lui en excuusjes om dingen niet te hoeven doen. Niemand verdient het om jezelf s ’nachts in slaap te huilen omdat je weer in zo’n ‘periode’ zit. Die ‘periodes’ duren bij mij zo’n 2 weken. 2 weken op 2 weken af zeg ik altijd. PMDD wordt echt immens onderschat.

Nu ga ik elke maand over onderwerpen schrijven die ik heb meegemaakt in deze jaren zoals: onderwijs, reactie leraren, psychologen, etc. Ik heb hier erg veel zin in!

Je ben niet alleen en vergeet niet dat deze stomme diagnose je niet minder waardevol maakt als persoon, jij verdient het ook om te genieten van je leven.

-Isis :)