Ze zien het aan mijn ogen. Ze weten dat ik het weer heb, dat het weer zover is, dat mama rust nodig heeft, dat mama het moeilijk heeft. Ze weten het sinds een paar maanden. Toen heb ik hen uitgelegd wat ik heb. Ik dacht altijd dat ik de kinderen er niet mee moest lastigvallen. Wat hebben ze eraan om het te weten?
Totdat ik in contact kwam met een arts. Een arts die heel veel vragen stelde. Vragen over hoe ik ermee omging. Hoe het thuis gaat. Of het invloed heeft op de kinderen.
Ik vond het wel een heftig en confronterend gesprek. Want omdat ik het elke maand zo moeilijk had. Niet met geluid kon omgaan, geen vragen aankon, echt bijna niets kon verdragen van de kinderen en het echt leek alsof ik in een burn-out terecht kwam moest iedereen rekening houden met mij. Het werd ook steeds erger. Soms zo erg dat ik dacht dat ik er niet meer uitkwam. Dat het niet meer over ging, dat ik helemaal gek werd, dat ze me moesten opnemen. Want mijn hoofd was gewoon de weg kwijt.
Hij gaf me tips als, en wat als jij je gezin uit de weg gaat. Wat als jij rekening houdt met hen? Wat als jij gaat wandelen zodra het je te veel wordt of naar een andere kamer gaat en even rust neemt? Dan leg je minder druk bij je kinderen en kan jij je hoog leeg maken. Ik moet zeggen dat dat steeds beter gaat. Ook nu ik verteld heb wat ik heb. Zo zeg ik bijvoorbeeld, het is weer zover. Mijn hoofd is gewoon overprikkeld, ik heb echt even rust nodig dus ik ga wandelen. Want hierdoor leg ik het probleem bij mij en niet bij mijn kinderen. Zij kunnen rustig verder gaan met kletsen, tv kijken, dansen of tekenen en plezier hebben. En ik ga gewoon even weg. Even de rust opzoeken, even opladen zodat ik dadelijk als ik ze in bed leg net genoeg energie heb om ze in hun ogen te kijken en te zeggen dat ik van ze hou.
Liefs Suus