Ik ben zo verschrikkelijk moe… wat een ellende … en waarom eigenlijk? De afgelopen weken waren super. Gewoon echt heerlijk. Ik ging als een speer. Had allemaal leuke ideeën. Heel veel energie, elke dag aan het lachen!
Op het werk was het ook supergezellig. Met heel veel humor maak ik elk saai onderwerp leuk. Het hele team was weer opgepept. We hadden drukke weken achter de rug en dat blijft ook zo maar de energie zit er echt weer lekker in. Ook thuis. Heerlijk in de woonkamer dansen met de kinderen. In de auto meezingen, zo hard dat fietsers zich omdraaien. Wat een plezier! En dan ben ik nog wel 1 van deze weken thuis geweest met de griep. Ik had ontzettend veel pijn in mijn lijf, hoofdpijnen die niet weggingen, pijnlijke ogen, verkouden en keelpijn. Maar met neusspray en een paracetamol zat ik heerlijk te werken. Dan wel op de bank met een dekentje. Maar dat ging prima.
En nu denk ik… toen ik met de griep op de bank zat maakten mijn collega’s zich echt zorgen. Gaat het wel? Moet je niet rusten? Je hebt rode wangen heb je geen koorts. Moeten we de teams meeting niet verplaatsen. Nee joh, zei ik dan. Ik heb gewoon pijn in mijn lijf, hoofdpijn, ben verkouden maar met een paracetamolletje en neusspray is het best te doen. Bovendien zit ik op de bank en heb ik geen verplichtingen. Alleen maar mijn werk. Ook de kinderen deden alles zelf want ja, mama had de griep.
Maar vandaag ben ik moe, verschrikkelijk moe…En dan dacht ik dat ik goed bezig was. Ik voelde het al aankomen. Merkte dat ik op het werk al vanaf een uur of 14 aan het gapen was. Maar ik dacht het komt wel goed. Ik luisterde naar mijn lichaam en ging om half 10 naar bed.
Elke dag was het zwaarder om mijn bed uit te komen. Het op tijd naar bed gaan hielp niet en mijn lijf voelt op. Het is weer zover… Natuurlijk weet je het ‘ the good days are over’, en dat elke maand weer…wennen doet het niet… Want het is zwaar om afscheid te nemen van de leuke ik. Van de ik waar iedereen plezier om heeft, die energie geeft, waar mijn kinderen om moeten lachen, waar collega’s energie van krijgen. Van de ik die heerlijk met de hond gaat wandelen, geniet van de kleine dingen. Die geduldig is. Lacht om de grapjes van de kinderen, tijd heeft om met ze te knuffelen. Ze de ruimte geeft, positief is, gekke dingen doet. De ik die alle geluiden die ze maken kan verdragen, de 1000den vragen kan beantwoorden. Waarvoor niets te veel is. De ik die geniet van het leven. De ik die voor iedereen klaar staat…
Ik zet de kinderen deze ochtend af op school en kom twee vriendinnen tegen. Ze gaan hardlopen. Heerlijk, ik had graag meegegaan maar dat kan al een tijdje niet door een blessure. Ik raap me bij elkaar en zeg; ‘Wat een heerlijk weer, geniet ervan en ren ze lekker’. Ja zeggen ze, echt heerlijk, jij hebt ook vrij toch? Ja roep ik heel vrolijk, heerlijk geniet ervan, roepen ze terug!
Ik stap in de auto en voel de tranen achter mijn ogen. Op weg naar huis rollen de tranen over mijn wangen… het is weer zover… mijn masker is weer opgezet.
Het masker waar ik me de komende 2 weken achter verberg, waar niemand aan me vraagt, gaat het wel met je? Niemand die zegt, neem je rust, ga op de bank zitten, doe even niets… Het masker dat alle plezier wegneemt. Waar mijn hoofd van gaat draaien, waar elk geluid of vraag te veel is, waar de donkerste gedachten door mijn hoofd stromen, waar piekeren constant doorgaat, ook ’s nachts. Het masker waar ik achter zit, te schreeuwen om hulp, om begrip om iets dat het kan verzachten. Het masker dat ik er zo graag van af trek, het masker waar ik elke dag het gevoel heb dat ik 300% moet geven om te overleven, om een beetje normaal over te komen om niemand tot last zijn… Het masker waar een paracetamolletje en neusspray niet tegen werkt… Ik vecht ertegen maar ik kan het niet voorkomen…
Het masker dat een weekje griep laat aanvoelen als een vakantie…
Liefs Suus
Zo herkenbaar!