Sanne

Het eerste moment wat ik mij kan herinneren dat ik klachten rondom mijn menstruatiecyclus kreeg was in 2005. Ik meldde me toen bij de huisarts vanwege psychische klachten - somberheid, veel huilen en mezelf waardeloos voelen. Ik heb toen aangegeven dat ik het vermoeden had dat mijn klachten veroorzaakt werden door mijn hormonen, omdat ik altijd veel last had in de twee weken voordat ik ongesteld werd, en dat de klachten weg waren zodra mijn bloeding startte.

Het klopte niet volgens de huisarts

De huisarts heeft mij toen meerdere maanden een schema in laten vullen. Voor mijzelf kwam hier een duidelijk patroon uit met klachten in de tweede helft van mijn cyclus (luteale fase), maar volgens de dokter begonnen de klachten te vroeg, namelijk twee weken voor de menstruatie, terwijl dit volgens de huisarts maar één week voor de menstruatie moest zijn. De klachten moesten dus, ondanks dat er een duidelijk patroon was, wel psychisch zijn. Dus werd ik doorverwezen voor cognitieve gedragstherapie (CGT). Gek genoeg hielp dit uiteindelijk wel en heb ik daarna een aantal jaar redelijk goed gefunctioneerd. Vijf jaar later ging het helaas weer mis en meldde ik me met dezelfde klachten weer bij de huisarts, die me op dat moment doorverwees naar een psychiater. Hier volgde ook weer heel wat gesprekken, het hielp me weinig. Mijn stemmingswisselingen bleven bestaan.

Ik voelde me betrekkelijk gelukkig

Uiteindelijk leek het even beter te gaan, maar dat kwam meer omdat ik mijn huidige partner tegenkwam en op een wolk van verliefdheid me opeens weer helemaal toppie voelde. De jaren daarna ging het eigenlijk best goed. Ik had wel mijn buien, waar nog steeds een ritme in zat van twee weken nergens last van hebben tot twee weken van huilen, ruzie maken, enz. En toch voelde ik me betrekkelijk gelukkig. Zeker toen bleek dat ik ook nog eens zwanger was. Na de zwangerschap en geboorte van mijn zoon ging het helaas bergafwaarts. Ik kreeg last van aanvallen van depressieve gevoelens en ik kon heel agressief reageren op mijn partner, lokte heftige ruzies uit, voelde me heel snel overweldigd etc. Deze ruzies vonden altijd plaats rondom mijn eisprong of rondom mijn menstruatie, dit vond ik opvallend.

Door de huisarts werd ik opnieuw doorverwezen naar de psychiater die ik in 2014 ook had gesproken. Hier heb ik opnieuw mijn vermoedens neergelegd dat mijn klachten te maken hadden met mijn menstruatiecyclus. Uiteindelijk werd daar de diagnose PMDD vastgesteld. Dit heeft dus in totaal 11 jaar geduurd voordat ik een naam had bij de klachten waar ik elke keer weer tegenaan liep. Wat volgde was een periode met ‘trial and error’ om te bepalen wat nou de juiste manier van behandelen was voor de PMDD. In de loop der tijd sprak ik met diverse professionals zoals een gynaecoloog, een arts bij een vrouwenpoli en verschillende psychologen. Ze hoorden mij aan en allemaal hadden ze zo hun eigen visie over hoe ik met mijn klachten moest omgaan. Je bent wanhopig, je wilt van je klachten af dus je pakt van alles aan. Ik heb anticonceptie, antidepressiva en diverse soorten supplementen geprobeerd. Allemaal met wisselend succes, maar helaas nooit met het resultaat dat mijn klachten ook daadwerkelijk helemaal wegbleven.

Laatste probeersel

Het laatste probeersel wat ik van een gynaecoloog moest proberen was het Mirena spiraal. Binnen een maand was is dusdanig van het padje af dat ik onderweg was om van een brug af te springen. Uiteindelijk tijdens de wandeling naar de brug kwam ik weer bij zinnen en ben naar de huisartsenpost gegaan. Via hen ben ik bij de crisisdienst terecht gekomen en heb nu voor de zoveelste keer therapie. Mijn Mirena spiraal zit er overigens nog steeds in; nadat mijn lichaam eraan gewend is geraakt lijkt het toch wel wat rust te geven aan mijn symptomen, maar helemaal weg is het niet.

Soms vraag ik me af of er ooit een eind gaat komen aan mijn klachten. Ik geloof inmiddels niet meer dat er een medicijn is voor mijn PMDD. Ik hoor of lees dat anderen vrouwen wel baat hebben bij bepaalde behandelingen, maar veel van die dingen heb ik dan al geprobeerd en bleken bij mij toch niet, of maar kort, te helpen. Aan mijn lijf voorlopig even geen polonaise meer. Ik ben nu bezig om mijn leven aan te passen. Zo probeer ik gewoon zo min mogelijk stress in mijn leven te halen. We hebben bijvoorbeeld besloten om niet voor een tweede kindje te gaan, omdat ik het gewoonweg niet meer durf. Ook werken doe ik niet. Alles is er nu op gericht om een stabiele moeder te zijn voor mijn zoon. Wellicht in de toekomst, als hij me minder hard nodig heeft, dat ik het dan weer aandurf om terug aan het werk te gaan.

Kortom, voor mij is PMDD behoorlijk levensontwrichtend. Tot de geboorte van mijn zoon kon ik alle ballen nog net in de lucht houden, maar inmiddels lukt dat helaas niet meer. Al ben ik wel weer een stuk verder gekomen de laatste jaren dan de eerste jaren na de geboorte van mijn zoon. Ik merk dat ik minder ups and downs heb. Alles is weer in rustiger vaarwater gekomen. Maar daar heb ik wel een hoop voor moeten inleveren.