Nadia

Mijn reis begon rond mijn twaalfde, toen ik voor het eerst ongesteld werd. Voor veel meisjes is dit een normale stap in hun ontwikkeling, maar voor mij was het een begin van een zware en moeilijke weg.

Tegen mijn zestiende startte ik met de pil, in de hoop mijn hormonale schommelingen onder controle te krijgen. Toch bleef ik me anders voelen dan anderen. Ik hoorde er niet echt bij, werd gepest, en raakte steeds onzekerder over mezelf en mijn plek in de wereld.

De emotionele druk werd uiteindelijk ondraaglijk. Mijn gevoelens en gedachten waren een chaotische storm waar ik geen uitweg in zag. Ik zocht wanhopig naar rust, maar wist niet hoe ik die kon vinden. Gelukkig hield ik vol, maar de strijd in mij was nog lang niet voorbij.

Spanning als constante factor in mijn leven

Ik groeide op in een gezin waar spanning een constante factor was. Mijn oudere broer had gedragsproblemen, wat voor veel stress en onrust zorgde. Mijn eigen emoties raakten ondergesneeuwd; ik wist niet hoe ik ze kon uiten. Ik hield mijn heftige stemmingswisselingen verborgen, maar vanbinnen vrat het aan me. Ik voelde me vaak alleen en onbegrepen.

In mijn twintiger jaren probeerde ik mijn weg te vinden door alleen op vakantie te gaan. Ik had weinig vrienden en voelde me verloren in een wereld die me niet leek te begrijpen. Tijdens een van die reizen ontmoette ik mijn ex-man. We kregen een relatie, trouwden en kregen kinderen. Ik dacht dat dit stabiliteit zou brengen, maar het huwelijk werd al snel een bron van extra spanning.

Tijdens mijn eerste zwangerschap vond ik eindelijk een moment van rust. De structuur van mijn hbo-v opleiding gaf me houvast, en ondanks stemmingswisselingen en vermoeidheid was het behapbaar. Alles voelde in balans, en ik kreeg het gevoel dat ik mijn leven weer onder controle had.

Zoeken na balans tussen diagnoses, een gezond familieleven en mijn eigen gezondheid

Dat veranderde tijdens mijn tweede zwangerschap. Onze jongste zoon werd geboren met een beperking, en dat bracht enorme druk met zich mee. Daarnaast bleek mijn partner autisme te hebben, wat onze communicatie steeds moeilijker maakte. Hij kon mijn gevoelens en behoeften niet begrijpen, en er was geen ruimte voor gesprekken of emotionele verbinding. Zijn autisme zorgde ervoor dat ik er alleen voor stond; het voelde alsof ik niet alleen voor twee kinderen zorgde, maar ook voor een derde persoon.

Ik raakte steeds meer emotioneel uitgeput. De ruzies werden heftiger, en ik voelde me compleet verloren. Uiteindelijk hield ons huwelijk geen stand. Hoewel de scheiding een moeilijk besluit was, gaf het me de ruimte om opnieuw naar mezelf te zoeken en de balans in mijn leven terug te vinden. Het heeft jaren geduurd voor ik wist wie ik was en wat ik nodig had.

Naast alle turbulentie in mijn leven droeg ik altijd de zorg voor mijn zoon, die epilepsie en autisme heeft. Zijn aandoeningen vroegen veel van mij: het was een constante balans tussen zijn zorg, mijn werk en mijn eigen gezondheid. Als werkende moeder deed ik wat ik kon. Er waren momenten – vooral tijdens de zwaarste PMDD-periodes – dat ik elke maand opnieuw het gevoel had dat ik niets meer toe te voegen had aan dit leven. Ik voelde me leeg, machteloos en verscheurd.

Maar het waren mijn zoons die me er doorheen sleepten. Hun liefde, hun aanwezigheid en mijn wil om voor hen te zorgen gaven me kracht. Zelfs in de donkerste momenten, waarin ik mezelf volledig verloor, bleven zij mijn lichtpuntjes.

Door een tv-programma vielen de puzzelstukjes op hun plek

Het was mijn moeder die voor het eerst het woord PMDD (Premenstrual Dysphoric Disorder) liet vallen. Ze had een programma gezien waarin een vrouw haar symptomen beschreef, en ze herkende mij in dat verhaal. Eerst wuifde ik het weg, maar toen ik meer begon te lezen, vielen alle puzzelstukjes op hun plek. De extreme boosheid, het verdriet en de gevoelens van wanhoop die elke maand terugkwamen – eindelijk begreep ik wat er aan de hand was.

Met deze kennis ging ik naar de huisarts, die me serieus nam en doorverwees. Voor het eerst voelde ik me gehoord en begrepen. PMDD was geen "zwak moment" of zomaar hormonen; het was een echte, invaliderende aandoening die mijn leven in zijn greep hield.

Een operatie bracht het keerpunt in mijn reis met PMDD

Via via kwam ik bij een kliniek terecht en dat bracht hoop. Ik hoefde maar 1 keer mijn verhaal te doen en ik werd begrepen. Eind november 2023 kwam er een keerpunt in mijn leven. Ik onderging een operatie waarbij mijn baarmoeder en eierstokken werden verwijderd. Door onrustige cellen en een myoom was de beslissing uiteindelijk makkelijker te nemen, maar het was en bleef een ingrijpende stap.

Nu is het afwachten hoe mijn lichaam en geest zich aanpassen, maar ik merk al een groot verschil. De extreme stemmingswisselingen zijn verdwenen. De donkere wolk die elke maand boven mijn hoofd hing, lijkt eindelijk op te klaren. Natuurlijk ben ik er nog niet helemaal: ik kan nog steeds boos worden, vooral als ik me machteloos voel. Maar het verschil is dat het extreme gevoel er niet is. Het is milder en meer relationeel.

Sinds ik met mijn huidige partner ben worden de taken verdeeld wij doen het samen, samen zijn we 1 team, hij is er nog steeds ondanks dat ik in mijn PMDD-periode heel irrationeel was en gewoonweg een draak van een vrouw. Hij biedt mij steun, staat naast me en herinnert me eraan: “Jij bent niet je PMDD.” Die woorden betekenen zoveel. Ze helpen me mezelf weer te zien als wie ik echt ben.

Hoe ik nu verder ga 

Na jaren van worstelen, zoeken en overleven begin ik eindelijk aan een nieuw hoofdstuk. De zorg voor mijn zoon blijft intens en uitdagend, maar ik voel dat ik nu beter in staat ben om er voor hem te zijn, zonder mezelf compleet te verliezen. De rust na de operatie, de steun van mijn partner en het besef dat ik niet alleen ben, geven me hoop voor de toekomst.

Ik ben niet langer enkel een vrouw die leeft met PMDD; ik ben een moeder, een partner, en bovenal: mezelf.

Een boodschap voor lotgenoten 

Voor iedereen die worstelt met PMDD: er is hoop, zelfs als het nu uitzichtloos voelt. Zoek hulp, praat erover en omring jezelf met mensen die je begrijpen en steunen. Je bent zoveel meer dan je PMDD. Ook al voelt het alsof je jezelf telkens opnieuw kwijtraakt, je bent niet alleen, en je hoeft deze strijd niet alleen te voeren.