Klaartje

Mijn oudste dartelt om me heen, vraagt mijn aandacht. Ik voel me direct overprikkeld en wil haar wegduwen. Boosheid en irritatie borrelen op gevolgd door schuldgevoel. Waarom voel ik geen liefde, ik houd toch van ze? Ik slik mijn tranen in. Van ontbijten komt het niet want een verkeerde blik van mijn vriend zorgt ervoor dat de bal woede in mij explodeert. Ik wil niet dat mijn kinderen me zo zien dus ik vlucht naar boven, op het laatste moment toch nog een deur veel te hard dichtgooiend. Ik sla mijn woede weg in mijn kussen, ik schreeuw en huil, ik ben zo ontzettend boos. Ik zie ons slaapkamerraam en wil springen, mezelf naar buiten gooien, ik heb het idee dat ik alle controle verlies. In mijn kussen roep ik: “ik wil dood, ik wil dood”. En dan komen de gevoelens van angst en paniek. Een enorme wanhoop overspoelt me en ik weet: de PMDD is weer begonnen.

Soms kan ik er wel eens om lachen, want zeg nu zelf, hormonen kunnen rare dingen doen. Ik ben wel eens huilend op mijn knieën voor de koelkast in elkaar gezakt omdat ik erachter kwam dat de kaas op was. En de film Bambi zorgt gegarandeerd voor een flinke waterval als mijn hormonen opspelen. Daarnaast hebben mijn hormonen er ook voor gezorgd dat ik zwanger kon worden van twee prachtige dochters en borstvoeding kan geven. Maar het grootste deel van de tijd vervloek ik mijn hormonen en ben ik ze liever kwijt dan rijk. Een tijdje geleden riep ik nog tegen mijn vriend: “laat alles er maar uithalen, ik kan dit niet meer”.

Ik twijfelde een beetje of ik mijn verhaal hier wilde vertellen. Enige maanden geleden kwam ik zelf namelijk terecht op de site en het forum van PMDD Nederland. In eerste instantie was ik blij met de herkenning maar al snel zakte de moed me in de schoenen. Ik las de wanhoop en de strijd van anderen, ik las hoe PMDD ook bij anderen hun levens compleet ontwricht. Ik had gehoopt antwoorden te vinden, oplossingen, maar het enige wat ik zag was de schade die PMDD aan kan richten. Een paar weken lang durfde ik niet meer op het forum te kijken. Maar toen ik op een gegeven moment weer middenin mijn PMDD zat, was dat de enige plek waar ik mijn verhaal durfde te delen. En wat was dat fijn. Er kwamen zoveel warme reacties, herkenning en lieve woorden. Ik voelde me gezien, erkend en gesteund. Ik hoefde me niet te schamen voor mijn heftige gevoelens, ik hoefde niet bang te zijn dat er direct een crisisdienst op mijn dak gestuurd werd……het mocht er gewoon zijn. 

Mijn naam is Klaartje en ik ben geboren in 1980. Mama van twee dochters (2019/2021) en ik woon samen met mijn vriend. Al vanaf mijn tienerjaren worstel ik met mezelf en met het leven. Onzekerheid, somberheid, gevoel van falen, boosheid, woede, vermoeidheid, gevoel van afwijzing, angst, enorme paniek en suïcidale gedachten staken regelmatig de kop op. Mijn problemen werden gegooid op dingen die ik had meegemaakt, dus ik ging in therapie. Heel wat therapieën en diagnoses volgden: sociale angststoornis, depressie, dysthyme stoornis, vermijdende persoonlijkheidsstoornis NAO, hechtingsstoornis. Een mooie verzameling zoals je ziet. Antidepressiva werd meerdere malen voorgeschreven maar had weinig resultaat. Therapieën hielpen wel iets maar iedere keer viel ik terug, het ging nooit “blijvend” beter.

Ook verschillende anticonceptie pillen heb ik geprobeerd, maar op geen gegeven moment wilde ik dat niet meer, ik had het gevoel dat het meer slecht deed dan goed. Ik voelde me anders dan anderen, was regelmatig jaloers op het leven dat mensen om me heen hadden. Iedereen bouwde aan een toekomst en ik kwam voor mijn gevoel niet verder. Ik was vooral bezig met overeind blijven, therapieën volgen en probeerde te voldoen aan verwachtingen van de maatschappij: werken, sporten, een sociaal leven onderhouden, mijn woning op orde houden etc. Het lukte me enigszins maar het kostte bakken met energie. Ik had een grote kinderwens maar relaties gingen moeizaam. Iedere paar weken twijfelde ik enorm en voelde ik alleen maar irritatie. Ik heb veel relaties hierom verbroken en de angst nooit moeder te worden groeide.

Ik deed de opleiding HBO-V en ging werken, maar ik liep op mijn tandvlees. Maar ik vond dat ik het moest kunnen. Ik ben in al die tijd één keer wat langer thuis geweest vanwege een depressie. Ook al voelde ik dat ik niet meer kon, ik wist ook niet hoe anders. Ik weet nog zo goed dat ik met regelmaat mijn ouders, vriend of een vriendin belde en uit wanhoop riep dat ik niet meer wilde leven. Ik heb meerdere malen in de auto gezeten en gedacht: “als ik die boom raak, vind ik het niet eens erg”. In 2017 was alles te veel en ben ik voor langere tijd uitgevallen op het werk. Ik het toen ook gezegd: “ik ga pas weer werken als ik me weer oké voel. Ik wil de tijd hebben om “beter” te worden”. Inmiddels zijn we in 2024, zit ik in de WIA (niet volledig afgekeurd) en werk ik een paar uur in de week om deze uitkering te kunnen blijven behouden.

PMDD heb ik in dit verhaal nog niet genoemd. Maar op een gegeven moment hadden we wel degelijk door dat veel van mijn klachten samen liepen met mijn cyclus. Mijn moeder was de eerste die dit zag. Mijn suïcidale gedachten, paniek en extreme woede-uitbarstingen verdwenen vaak als mijn menstruatie doorbrak.

Wist je trouwens dat een pot bodylotion niet bestand is tegen een botsing met een muur en dat er bijna niet overheen te verven is? Ik heb jarenlang een vlek op mijn muur gehad omdat ik in mijn woede een pot crème er tegenaan had gegooid. En mijn buurvrouw destijds heeft een aantal keer aan de deur gestaan omdat ze mij weer hoorde schreeuwen en dingen om hoorde vallen. Ik schaamde me soms echt kapot, maar ik had op die momenten echt het gevoel dat ik de controle compleet kwijt was.

Naast mijn zoektocht met therapieën begon nu ook mijn zoektocht voor een oplossing voor mijn menstruele klachten. Ik weet niet wat ik allemaal heb geprobeerd. Van de reguliere zorg tot paragnosten. Ik greep alles aan om me beter te voelen. Ik gooide mijn voeding om, ging meer sporten, kocht voor honderden euro’s voedingssupplementen en probeerde alles waarvan gezegd werd dat kon helpen. Jee, ik zou meerdere wereldreizen kunnen maken van al het geld dat ik in mijn zoektocht heb gestopt. Helaas werd de diagnose PMDD nergens gesteld. Het werd iedere keer gegooid op mijn psychische stuk. Dat moest ik aanpakken en dan zouden mijn menstruele problemen vanzelf minder worden. De standaard dingen werden ingezet: anticonceptie en antidepressiva. Beiden met geen enkel resultaat. Anticonceptie maakte het zelfs erger dus daar ben ik ook snel weer mee gestopt. Uiteindelijk ben ik bij een schematherapeut terecht gekomen en dit heeft me op psychisch vlak enorm veel geholpen. Ik ben daar enorm gegroeid en mede daardoor is het me gelukt een relatie aan te gaan en in stand te houden.

In 2018 gebeurde hetgeen ik nooit had verwacht. Ik werd zwanger van mijn eerste dochtertje. En ik voelde me in de zwangerschap stabieler dan ik me ooit had gevoeld. Ik vond mezelf met momenten gewoon leuk en ontspannen. Mijn tweede zwangerschap voelde ik me ook best oké. En toen pas leek ik zelf pas echt te erkennen: ik heb wel degelijk PMDD! En op dat moment kwam ik opeens de stichting PMDD en het Facebookforum tegen. Ik durfde de stap weer te zetten om hulp te zoeken, mede door de dingen die ik op het forum en op de website van PMDD Nederland las. Opeens had ik hoop dat er wel iets aan te doen is. Want zoals het nu gaat, wil ik niet meer. Het maakt me bang dat ik soms het gevoel heb de controle te verliezen waar mijn kinderen bij zijn, het maakt me verdrietig dat ik met momenten zoveel boosheid voel naar mijn vriend en voor de zoveelste keer denk maar uit de relatie te stappen, het doet pijn dat ik soms niet kan voelen dat ik van mijn kinderen houd en mijn hart breekt als ik weer eens denk dat ik niet meer wil leven. Want ik heb zoveel om voor te leven. Ik wil mijn meisjes op zien groeien, ik wil ze begeleiden in hun leven en als gezin mooie herinneringen maken. Ik ben met kloppend hart naar de huisarts gegaan en ik werd geloofd! Ze nam mijn klachten serieus en kende de term PMDD. Via haar (en met wat extra tips van een PMDD coach) kwam ik terecht bij een fijne gynaecoloog. Ook zij nam mijn verhaal direct serieus en geloofde me op mijn woord. Ze benoemde wat ik voelde: “jouw klachten zijn behoorlijk invaliderend”. Ik kon haar wel zoenen, maar gelukkig voelde ik op dat moment wel controle en heb ik dat niet gedaan 😉. Ze benoemde de diverse behandelopties: bio-identieke hormonen, Lucrin en zelfs een operatie. Ze staat open voor alle opties en wil me daarin begeleiden.

In januari van dit jaar (2024) ben ik begonnen met een behandeling. Ik heb het lang uitgesteld, want ik durfde niet. Maar ik hoorde goede ervaringen over progesteron. Helaas pakte dit voor mij helemaal verkeerd uit. Door slechte begeleiding, miscommunicatie en wanhoop van mijn kant (lees: ik was een kat in het nauw), ben ik veel te hoog gegaan met de progesteron. Ik ben blij dat ik dit nog na kan vertellen want het heeft niet veel gescheeld of ik had het bijltje erbij neer gegooid. Sinds april 2024 ben ik gestart met HRT. Ook dit gaat met vallen en opstaan, diepe dalen en weinig fijne momenten. Maar de extreme woede is weg, dus het lijkt of ik daardoor bijna “tevreden” ben met de constante drie, die ik mijn leven nu geef. Ik voel echter wel dat dit het niet is. Maar de heftigheid van het afgelopen jaar zorgt ervoor dat ik geen stappen durf te zetten.

De volgende stap gaat waarschijnlijk toch de lucrin zijn. Maar ik ben er nog niet uit. Ik ben er dus nog niet en ik ben soms heel bang dat er geen oplossing gaat komen. Ik hoop echt, dat ik in 2025 mag gaan zeggen: “ja, ik voel me beter”.

Voor nu vind ik dat alle vrouwen die worstelen met PMDD enorm veel respect verdienen. Het moeten leven met PMDD is op zijn zachtst gezegd een enorme uitdaging. En toch doen ze dat. Ik snap heel goed dat er vrouwen zijn die besluiten uit het leven te stappen en ik weet ook dat dit gebeurt. Mega verdrietig en ook voor deze vrouwen heel veel respect! Mijn ervaringsverhaal biedt dus geen oplossing en is geen succesverhaal, maar draagt hopelijk wel bij aan een stuk herkenning en erkenning van deze aandoening. Ik hoop dat als je je herkent in de verhaal dat je dan denkt: “ik ben niet alleen, ik ben niet gek, ik ben helemaal oké”. Hopelijk kunnen we elkaar steunen op de momenten dat we dit het hardste nodig hebben, op de momenten dat je denkt dat niemand je begrijpt. Om op die manier de donkere dagen iets minder donker te maken.