Heleen Bruil

GGZ instellingen, afkickkliniek, crisisdiensten, overdosissen; niets is Heleen vreemd in haar zoektocht naar haar aandoening. Inmiddels is ze een lopende encyclopedie op het gebied van hormonen en alles wat daarmee samenhangt. Onderbouwd met wetenschappelijke papers heeft ze na ruim 30 jaar de overredingskracht die ze nodig heeft.

Net als bij iedereen gebeurde er in mijn jeugd dingen die niet fijn waren, maar niks buitensporigs. Ik groeide op in een warm gezin met twee broers, was een blij kind en had door mijn hsp meer voelsprieten. Op mijn 19e ging ik voor het eerst de pil slikken. Achteraf gezien werd ik vanaf dat moment op en af depressief. Ik wilde mijn bed niet uit, voelde me beroerd, mijn spontaniteit verdween en ik zette een masker op.

Er is iets aan de hand met je hormonen

Tijdens mijn eerste relatie, zei ik vaker: ‘Hè hè, ik ben er weer’. Zo stond ik jankend onder de douche, mijn tranen weg te spoelen en alle moed te verzamelen om de dag door te komen. En zo scheen ineens de zon weer. Ik begreep er niks van.
Voor mijn tweede relatie verhuisde ik naar een andere stad. Dat betekende voor mij een nieuw sociaal leven, andere baan, nieuwe opleiding en tussendoor was ik heel beroerd en ziek. De huisarts zei dat het stress was, door alle veranderingen. Voor het eerst werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Zij zocht het in de relatie met mijn moeder. Deze gesprekken leverden wat meer inzicht in mezelf op, maar mijn stemmingswisselingen bleven. Een andere behandelaar zei tegen me: ‘Er is iets aan de hand met je hormonen. In je puberteit worden alle hormonen als het ware door elkaar geschud. Dit herstelt zich in een later stadium, maar dat ene hormoon is niet goed gekomen bij jou’. Helaas bleef de oplossing uit, maar dit is me altijd bijgebleven.
Op mijn 29ste eindigde deze relatie. Achteraf weet ik dat PMDD bij deze relaties geen goed heeft gedaan. PMDD grijpt in op ieder aspect van je leven, dus ook in je relatie, die komt onder behoorlijke druk te staan.

De depressiviteit kwam weer om de hoek, maar deze keer voor langere tijd. Van de huisarts kreeg ik antidepressiva; de relatie stuk, wisseling van baan, op zoek naar een nieuw huis… het was niet niks. Mijn leven ging door, eenmaal alleen kocht ik een flat in Amstelveen. Het was een periode waarin ik alles voor elkaar had. Toch bleef ik zoeken naar de oorzaak. De stemmingswisselingen waren minder diep, mede door mijn gebruik van antidepressiva.

​

Resetknop

Op de roeivereniging leerde ik mijn man kennen. Als het ons gegeven was, wilden we een groot gezin. Op mijn 31ste was ik zwanger van onze eerste zoon en een jaar later kregen we onze tweede zoon. De eerste drie maanden van beiden zwangerschappen waren hels. Extreem depressief. Vanaf de vierde maand ging het prima. Mijn depressiviteit was ineens foetsie, gelukkig. Zo kon ik alsnog genieten van mijn zwangerschappen. Ik heb mijn man op het hart gedrukt dat hij me eraan moest herinneren dat ik dit nooit meer wilde, voor het geval ik nog aan een derde kind dacht. Beide kinderen zijn geboren met een keizersnede. Ondanks dat de artsen wisten dat ik een smal bekken had, kreeg ik bij de oudste zoon een spoed keizersnede. Bij de jongste werd de ruggenprik te hoog gezet, waardoor ik het gevoel had dat ik niet meer kon ademen. Bevallingen en ik, het was blijkbaar geen heel goede combinatie.
Bijzonder was wel dat ik voor de zwangerschap een cyclus had van 35 dagen en daarna 28 dagen. Alsof er op een resetknop was gedrukt. Er volgden acht goede jaren, waarin ik gezond at en veel sportte. Life was good!

Paniek, huilen en suïcidale neigingen

Iedere werkdag fietste ik naar mijn baan als opleidingscoördinator bij een advocatenkantoor. Normaal vond ik het trappen heerlijk, maar deze dag voelde ik me klote. Eenmaal op mijn werk kon ik me niet concentreren en bij iedere vraag van mijn collega, die ik aan het inwerken was, werd mijn lontje korter. Het spookte door mijn hoofd; misschien moet ik weg hier, ligt het aan mijn baan. Iemand tipte me dat ik misschien in de overgang zat. Mijn menstruatiepatroon veranderde, ik had last van nachtzweten en sliep slecht. Mijn huisarts was er kort over: ‘Je menstrueert nog en je hebt geen opvliegers, dus je zit niet in de overgang’. Daar kon ik het mee doen. Mijn down-gevoel bleef.

Een nieuwe baan zou alles veranderen. Op wilskracht ging ik door. De onrust en depressiviteit overheerste. In een half jaar versleet ik drie banen, terwijl ik normaal een werkgever jaren trouw bleef. Iets klopte er niet, maar wat? Voor mijn laatste baan als officemanager, reed ik op een morgen naar mijn duo-collega. Thuis in haar gang, zakte ik in elkaar. Een tijd van totale paniek, heel veel huilen en suïcidale neigingen brak aan.
Via een psycholoog en de GGZ werd ik een aantal weken opgenomen in het AMC in Amsterdam. Tijdens het intakegesprek zei de psychiater: ‘We kijken niet waar de klachten vandaan komen, maar hoe je er mee om moet gaan’. Beetje naïef misschien; ik dacht dat ze me echt gingen helpen. Aan alles wat me aangeboden werd deed ik mee. Ik wilde beter worden. In het eindgesprek zei de professor: ‘Je mankeert niks. We hebben gezien dat je ook heel goede dagen hebt. Kijk maar wat vaker naar buiten i.p.v. naar binnen’. Met die boodschap liep ik het AMC uit en ik mocht geen beroep meer op ze doen. Mijn angsten moest ik zelf onder ogen komen. Weer zat ik thuis. Angstaanvallen hadden de overhand. Ik kreeg antipsychotica, waardoor ik een schim was van mezelf. Mijn man moest vrij nemen om voor mij te zorgen.

Voor even verdween mijn hel

In de loop van de tijd ben ik vijf keer opgenomen in GGZ-instellingen. Tijdens alle gesprekken vertelde ik over mijn hormonen, maar nooit werd er iets mee gedaan. Godzijdank heb ik een Electro Convulsie Therapie geweigerd, hierbij wordt d.m.v. kleine stroomstoten een soort epileptische aanval in de hersenen opgewekt. Deze therapie blijkt een effectieve behandeling bij ernstige depressies.
Aangezien ik zoveel medicatie had, werd ik naar een afkickkliniek in Zuid-Afrika gestuurd. Mijn jeugd werd grondig onder de loep genomen. Het enige inzicht dat ik achteraf kreeg, is dat mijn moeder blijkbaar ook PMDD had. Voor de rest veranderde er niets. Ik bleef opgefokt, angstig en suïcidaal. Maar liefst tien keer kwam ik bij de crisisdienst terecht. Twee keer nam ik een overdosis medicijnen, werd ik met de ambulance naar de IC gebracht en de volgende morgen alweer ontslagen zonder enige nazorg. Om niet meer te voelen ontdekte ik de drank, terwijl ik zelden alcohol nuttigde. Op een rustig plekje aan de waterkant, sloeg ik zonder blikken of blozen een halve fles wodka achterover. Ik verdronk letterlijk in mijn verdriet. De wodka liet mijn hel even verdwijnen.

In 13 jaar ben ik bijna drie keer gescheiden en mijn kinderen hebben er littekens van.
Eerst ging mijn man mee met de bevindingen van de artsen. Na verloop van tijd zag hij in dat er iets niet klopte in de diagnoses. Het feit dat ik me ook goed voelde op dagen en dat ik dan een heel ander mens was, gaf hem dit inzicht. Het probleem was dat ik altijd onder de medicatie zat en dus bijna nooit mijn echte ik was.

Puzzelstukken

Op internet zocht ik verder naar een oplossing. Ik werd lid van verschillende facebookgroepen. Op mijn 47ste las ik: ‘Yes, my PMDD is worse’. Google was mijn beste vriend en gaf me uitleg over PMDD. Twee dagen lang heb ik gejankt. Bij iedere letter die ik las, vielen alle puzzelstukken verder in elkaar. Ik krijg nog kippenvel als ik het vertel, maar voel ook alle boosheid en verdriet. Het paradoxale is dat ik nu een psycholoog bezoek om mijn zoektocht en alles wat me hierin is aangedaan te verwerken. Het is een trauma.

Mijn zelfstudie ging door en inmiddels durf ik te zeggen dat ik een lopende encyclopedie ben op het gebied van hormonen en alles wat daarmee samenhangt. Ondanks dat ik verbaal heel sterk ben en mijn gevoel goed kan verwoorden, werd er nooit iets mee gedaan. Niet door de huisarts, de gynaecoloog, endocrinoloog… Op zoek naar het ei, gaf ik een ‘auto’ uit aan alternatieve geneeswijzen. Al met al duurde het jaren voordat ik mijn gynaecoloog kon overtuigen dat ik PMDD had. Ik heb haar door mijn ogen kennis laten maken met PMDD. Uiteindelijk was ik sterk genoeg en durfde ik te zeggen dat ze naar mij moest luisteren.  Daar waar anderen de deur direct dichtsloegen, was zij bereid deze reis met mij aan te gaan. Heel dankbaar ben ik haar daarvoor.
Onderbouwd met wetenschappelijke papers had ik de overredingskracht die nodig was. Mijn psycholoog, huisarts en gynaecoloog gingen er eindelijk in mee. Boos, boos, boos op alle instanties en artsen. En achter die boosheid zit altijd verdriet.

Grootste pijn

Ik ben gezegend met mijn man. Hij is altijd achter me blijven staan, ondanks dat ik hem vaak weggeduwd heb. Ook voor hem waren dit helse jaren. Als hij terugreed van zijn werk, ging hij wel eens langs de weg staan en liet zijn tranen de vrije loop. Om vervolgens weer alle moed bij elkaar te rapen en vol spanning, hoe hij mij thuis zou aantreffen, naar huis te rijden.
Het verlies van mijn sociale omgeving was zwaar. Zelfs mijn beste vriendin ben ik kwijtgeraakt door PMDD. Ze begreep het niet en zei: ‘Jij altijd met je hormonen, luister naar de artsen en tel je zegeningen. Je hebt een man, kinderen en een mooi huis’. Beetje bij beetje raak je steeds meer kwijt. Dat 30% ooit een zelfmoordpoging doet, begrijp ik heel goed. Triest, maar waar.
Mijn leven is totaal anders gelopen dan gedacht. Een goede baan, auto van de zaak, fijn salaris… alles lag in mijn verschiet. Dat speelt nu geen rol meer. De grootste pijn zit in het niet gehoord worden, al die jaren. Hierdoor voel je je niet begrepen en heel erg eenzaam.

Ik leef weer i.p.v. overleven

Geen idee wat me overkwam toen ik uiteindelijk mijn eerste Lucrin injectie kreeg. Na jaren: rust in mijn hoofd! De twijfel aan mezelf, verdween. Tegenover een arts dacht ik niet meer; die zal het wel weten. Sinds jaren durfde ik te vertrouwen op mijn intuïtie en opgedane PMDD-kennis. Ik liet me niet meer afschepen met: ‘Wen er maar aan, je bent vrouw, het hoort erbij’.

In augustus 2019 werd de laatste stap in het PMDD-traject ingezet. Mijn eierstokken en baarmoeder werden verwijderd. Sindsdien komt de echte Heleen stap voor stap terug. Dat positieve, vrolijke, spontane mens met humor. Eindelijk kan ik zeggen: ‘Ik leef weer!'

​

​