Gonny Hobbel
Jij bent altijd ziek, wordt het geen tijd dat je er eens wat aan doet?" De woorden snijden als messen door me heen. Ik voel me niet begrepen, eenzaam en totaal verloren.
Dit voorbeeld is al van jaren geleden maar heeft zich pijnlijk genesteld in mijn geheugen.
Eigenlijk verwoorde de toenmalige vriendin precies dat wat ik zelf voelde; wanneer wordt mijn leven normaal, wanneer is mijn lichaam fit, energiek en blijvend in balans. En vooral; ‘wat doe ik toch fout?’ Om wanhopig van te worden.
Fit en energiek zijn past namelijk heel erg bij mijn karakter. Ik zie altijd kansen, ben creatief, een doener, ondernemend en positief. Dat was echter niet het leven dat ik leidde.
Aardappelmoeheid?
Ergens kwam er altijd een moment dat ik op de rem moest. En als ik hier niet naar luisterde was ik half overspannen, burn-out of somber en depressief. Mijn lichaam brandde letterlijk continue op. Met fysieke klachten variërend van oor-, kaak-, voorhoofdsholteontstekingen tot candida, wondjes die maar niet wilde genezen, hoofdpijnen of de algemene malaise dagen met of zonder verhoging.
De eerste keer dat ik bij de huisarts kwam was ik 18 jaar. Ik voelde me somber en doodmoe en begreep niet waarom. De huisarts noemde het ‘aardappelmoeheid’ oftewel seizoen gerelateerde depressieklachten. Zijn advies: 2 x per maand naar de zonnebank en extra vitamine D slikken. Alles zou goed komen, suste hij mij. Ondanks de zonnebank momenten werd het niet minder en sleepte ik me door de daaropvolgende maanden. De pil die vervolgens werd voorgeschreven bood iets van rust maar echt mezelf voelde ik me niet.
Jarenlange zoektocht
Jaren van zoeken, berusten en opnieuw starten met het zoeken naar verlossing, een oplossing, de diagnose en de behandeling volgde. De huisarts, gynaecoloog, psycholoog en tal van alternatieve therapeuten; niemand kon mij verder op weg helpen.
De alternatieve witte baard arts was de enige die ooit in de richting kwam: ‘jaaaaa jij, jij hebt gewoon een enorme oestrogeen dominantie, dat zie je zo en dat past helemaal niet bij je want je bent een progesteron vrouwtje, dus ja dat schuurt he’.
Zijn oplossing: niks aan te doen, moet je mee leren leven. Hij probeerde niets eens zijn druppels aan me te verkopen.
Dwars door de pil heen werd ik zwanger en zowel de zwangerschap als het eerste jaar moederschap waren ongelofelijk zwaar. Somber, depressief, dood en doodmoe. En toch buffelde ik door. Want ja ik kom van het platteland en de klei, die haal je niet zomaar uit iemand. Dus door. En door en door. Nadat ik stopte met borstvoeding trok de lucht weer wat open. Ik verdiepte me in hormonen en besloot dat met wat er toen op de markt was, een Mirena spiraal, me het meeste zou helpen. En dat klopte. Ik ging fysiek van 30% naar 60-70%. En daar nam ik genoegen mee. Ik wist niet meer beter en was blij met alle extra energie die tot mijn beschikking kwam.
Doorgaan tot het echt niet meer gaat
Ik ging mijn droom achterna en werd verloskundige. Als ik nu terugkijk ben ik nog steeds verbaasd dat ik de loodzware opleiding heb doorlopen en jaren daarna heb gewerkt. Het vak heeft me ongelofelijk veel gebracht en tegelijkertijd braken de zware onregelmatige diensten me continue op.
Rond mijn veertigste merkte ik dat het eigenlijk niet meer ging. Mijn lichaam gaf zo veel signalen, maar wat vond ik het moeilijk om los te laten.
Uiteindelijk slingerde ik echt de pre menopauze in en was mijn lichaam compleet opgebrand, letterlijk, van binnenuit op.
Mijn darmen, lever en nieren werkten zeer matig. Ik sliep nog maar 1 uur per nacht. Opvliegers, zweten en kon niets meer onthouden. Ik was vol met laaggradige ontstekingen, van migraine naar migraine en tranen die bleven vloeien.
Wederom konden de huisarts en gynaecoloog mij niet helpen.
Diagnose PMDD
Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik nog steeds niet, maar met een hoofd en lichaam dat niet meer functioneerde vond ik toch de weg naar een Vrouwenpoli. Dit werd de eerste stap in mijn proces naar eindelijk een diagnose. Helaas was dit van korte duur; ik trof de verkeerde arts en besloot na een klein jaar op zoek te gaan naar meer passende ondersteuning. De diagnose werd uiteindelijk gesteld door een psychiater in een Academisch ziekenhuis. Door het enorme slaaptekort was mijn brein blijven hangen in angst, paniek en somberheid terwijl ik in mijn basis niets daarvan voelde of herkende. Ik wist dat ik niet naar een psycholoog hoefde, maar dat er chemisch van alles misging in mijn hersenen. Ik had een specialist nodig en die vond ik. Deze psychiater had nog nooit van PMDD gehoord maar na het uitsluiten van een bi polaire stoornis, bleek dat ik aan alle voorwaarden voldeed van PMDD.
Ik heb gehuild van opluchting. Ik was niet gek, stelde me niet aan. Het compleet fysiek en mentaal onder uitgaan was niet mijn eigen schuld. Ik was niet zwak, het was juist tegenovergesteld. Het was ongelofelijk krachtig dat ik het zo lang zelf had uitgehouden. Na de opluchting kwam rouw. Al het niet geleefde leven. Alles wat gekund had, geweest zou zijn als… als ik geen PMDD had gehad, eerder een diagnose had gekregen, eerder adequate ondersteuning had gehad. Als...
Na rouw kwam opnieuw de zoektocht naar de juiste arts. En die vond ik. Er werd geluisterd en dan bedoel ik echt geluisterd, ze nam alle tijd en bleek verstand van zaken te hebben. Samen maakten we een plan.
Voor mij blijkt rust, stressreductie, gezonde voeding, 3 x per week krachttraining en medicatie; LDN en Setraline, voor nu voldoende om redelijk in balans te blijven.
Hoe het de komende jaren eruit gaat zien weet ik nog niet, maar ik weet wel: ik ben niet alleen, er is een arts die mij kan behandelen wanneer er sterkere medicatie of ingrepen nodig zijn. En er is een netwerk van vrouwen die net als ik PMDD hebben. De variatie in de zwaarte van PMDD verschilt maar de belangrijkste binder is dat we allemaal een enorme weg hebben moeten afleggen voordat het duidelijk was wat er scheelde.