Esmee

Vlak voor mij 30e kreeg ik mijn eerste zoon, vlak voor mijn 31e kreeg ik mijn tweede zoon. Daartussen heb ik één keer een miskraam gehad in een vroeg stadium van de zwangerschap.

Vooral na de geboorte van mijn tweede zoon voelde het voor mij alsof ik volledig uit balans was. Ik was erg moe, had veel last van stemmingswisselingen en het leek alsof het ontzwangeren maar niet op gang kwam. Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik last gehad van HG, waardoor ik 5 keer vocht toegediend kreeg met een infuus. In het laatste stadium voelde ik mijn kindje bijna niet bewegen waardoor ik de laatste weken bijna dagelijks naar het ziekenhuis moest voor extra controles.

Ik weet de stemmingswisselingen, het moe zijn en het gevoel uit balans te zijn in eerste instantie aan mijn pittige zwangerschap.

Na verloop van tijd herkende ik een ritme in mijn klachten. Elke 2 weken, vanaf mijn eisprong (die ik elke maand duidelijk voelde vanwege buikkrampen) begonnen de klachten. Op de dag dat de menstruatie begon, vloeiden de klachten langzaam uit mijn lijf en had ik het idee weer mezelf te zijn. Voor heel even dan, want na ongeveer tien dagen begonnen de klachten opnieuw.

​

Donkere wolk

De klachten beginnen altijd met een gevoel van spanning/stress. Waarbij mijn ademhaling hoog zit en mijn hart sneller lijkt te kloppen. Dit gevoel neemt langzaam toe waardoor ik steeds minder goed slaap. Leven wordt overleven. Mijn masker gaat op zolang ik op mijn werk ben of de kinderen wakker zijn. Ik probeer mezelf af te leiden door mindfulness, mijn gedachten uit te dagen en om te zetten in positieve gedachten. Door te denken aan alle leuke dingen die er nog op de planning staan. Echter, het monster is te sterk. De spanning en het gestreste gevoel blijven toenemen tot een punt waarbij ik sta te trillen op mijn benen en mijn handen trillen als een rietje. De stemmingswisselingen zijn op dit punt onvermijdelijk. Ik verdraag geen prikkels meer, alles is teveel. Mijn concentratie is volledig weg. Op mijn werk kijk ik uren op mijn computerscherm zonder iets zinnigs te doen. Om niet op te vallen maak ik praatjes met collega’s op verschillende kamers. Dit om mezelf af te leiden en mijn werkdag door te komen. Omdat ik op mijn werk zo mijn best doe om niet uit de bocht te vliegen, houd ik het thuis niet meer vol. Ik ben boos, verdrietig, in paniek. Voel me opgejaagd, gestrest, onzeker en bang. Ik word makkelijk verschrikkelijk boos. Nog steeds probeer ik alle spanning in mijn lijf te beheersen, maar het lukt niet meer. Ik ontplof, het monster wint. Boosheid en verdriet wisselen elkaar af. Ik knijp en sla mezelf blauwe plekken om mijn hoofd weer rustig te krijgen. Ik MOET iets slopen, kapot maken, mezelf pijn doen. Ik MOET dit gevoel kwijt raken, want ik kan er niet meer tegen. Wanneer ik eindelijk destructief geweest ben, omdat ik geen andere oplossing meer zag komt het verdriet om wat ik gedaan ik. Ik voel me leeg, zwaar depressief en heb geen zin meer in het leven. Op internet zoek ik naar een zo humanitair mogelijke manier om mezelf van het leven te beroven. Als dit het leven is hoeft het van mij niet meer. Op deze manier ben ik geen goede moeder, goede partner, goede werknemer of goede vriendin. Wetende dat ik me de volgende maand weer zo ga voelen maakt me moedeloos. Uiteindelijk geeft het mij rust dat ik weet dat ik humaan mijn leven kan beëindigen.

De volgende dag breekt mijn menstruatie door en lukt het me weer te denken aan mijn kinderen en mijn man die ik achter zal laten. Hoeveel geluk ik heb met mijn leven, mijn huis en mijn werk. Het monster verdwijnt, maar moe ben ik nog wel van de steeds toenemende spanning en stress.

Ik laad me ongeveer 10 dagen op, geniet van het leven en voel me goed.

Totdat ik mijn eisprong weer voel...

​

Oorzaak

De afgelopen jaren heb ik van alles de revue laten passeren op zoek naar een oorzaak voor de heftigheid van mijn klachten.

Mijn jeugd was verschrikkelijk. Mijn moeder had veel last van stemmingswisselingen en dreigde vanaf mijn 11e jaar regelmatig met zelfmoord. Ook heeft ze pogingen daartoe gedaan voor mijn ogen. Achteraf gezien geen serieuze pogingen, maar in mijn beleving als kind was dit bloedserieus.

Je kunt dus stellen dat ik de nodige trauma’s opgelopen heb in het leven. Hiervoor heb ik al meerdere keren behandeling gehad en een groot deel een goed plekje kunnen geven. Wel denk ik dat dit nog zeker een rol speelt bij de heftigheid van mijn klachten.

Maar de gevoeligheid voor hormonale schommelingen maken dat mijn weerbaarheid tegen welke psychische kwetsbaarheid dan ook volledig verdwijnt. Ik zak door het ijs en heb hier totaal geen grip op. Het ijs brokkelt weg onder mijn voeten terwijl ik er bewegingsloos bij sta te kijken. Ik houd amper mijn hoofd boven water en wanneer ik op het punt van verdrinken sta, klaart de lucht weer op.

​

Wat heb ik geprobeerd

Om grip te krijgen op mijn hormonen heb ik twee jaar een spiraaltje gehad, maar dit gaf zoveel lichamelijke klachten dat ik elke maand opnieuw het gevoel had te moeten bevallen. Dit was niet vol te houden, dus het spiraaltje laten verwijderen. Daarna heb ik veel verschillende anticonceptie in pil vorm geprobeerd. Deze sloegen niet goed of helemaal niet aan. De klachten bleven. Antidepressiva werden voorgesteld, maar dit wilde ik niet. Was erg bang er vlak van te worden en helemaal niets meer te voelen, ook geen geluk en blijdschap.

Daarna heb ik ruim een jaar in de chemische overgang gezeten middels het middel met de merknaam Lucrin in combinatie met een HRT (hormoon replacement therapy). Dit leek goed te gaan, de stemmingswisselingen waren weg en ik voelde me weer rustig. Wel bleef ik ontzettend moe. Ik sleepte me door de vermoeidheid heen, maar deze werd alleen maar erger. In de tussentijd heb ik een 2nd opinion aangevraagd bij een andere gynaecoloog. Bij deze gynaecoloog voelde ik me veilig en gehoord waardoor ik meer open durfde te staan voor antidepressiva. Sinds 4 maanden neem ik dagelijks een antidepressiva in druppelvorm in combinatie met de YAZZ. Ik voel me goed, de stemmingswisselingen zijn zo goed als weg en ik ben ook niet meer zo moe.

Hoe gaat het nu?

Ik heb het gevoel op de goede weg te zijn. Mijn stemmingswisselingen zijn bijna weg en de vermoeidheid is ook een stuk minder. Wel heb ik bij vlagen nog steeds een opgejaagd gevoel. Het voelt alsof mijn stresssysteem kapot is. Ik verdraag stress veel slechter als voorheen, kan minder makkelijk schakelen en raak sneller in paniek. Dit kan me soms zomaar aanvliegen zonder duidelijke reden.

Mijn lichaam lijkt meer in balans, maar het voelt alsof mijn brein dat nog niet is. Alsof het nog steeds alert moet zijn op het monster. Ik vermoed dat door mijn traumatische kinder- en jeugdtijd in combinatie met mijn gevoeligheid voor hormonale schommelingen, mijn brein structureel op overleven staat of daar heel snel naar schakelt. Er zijn momenten waarop ik wel kan ontspannen, maar dan wel door iets te doen zoals mandala’s kleuren. Waarbij ik niet echt hoef na te denken, maar wel op moet letten wat ik doe.

Kortom ik lijk op de goede weg te zijn, maar ben er nog niet. De gynaecoloog heeft me doorverwezen voor psychische hulp. Dit om de laatste restjes van mijn jeugd goed op te ruimen en mijn brein te leren dat we op de goede weg zijn. Omdat ik erkenning heb voor het feit dat de PMDD hier een belangrijke rol in speelt kan ik me ook vinden in een stuk therapie. Ik voel dat het één het ander versterkt. Op de PMDD heb ik nu redelijk grip, nu nog op mijn verleden en de rol die dit nog speelt in het hier en nu.

​