Claudia Kroon

Vandaag ben ik ziek. Ik heb zojuist mijn man op pad gestuurd om onze zoon naar school te brengen. Nu laat ik mijn werkgever weten, dat het mij vandaag niet lukt om te werken.

Het wordt me allemaal even teveel en ik heb rust nodig.

Ik weet dat er veel dingen zijn, die goed voor me zijn: even aan yoga doen, een rondje wandelen, rustig een boekje lezen. En wat doe ik uiteindelijk op mijn zieke dag: op de bank liggen en oude afleveringen van Grey’s Anatomy kijken. Voor meer heb ik namelijk geen fut.

​

Op een goede dag kan ik hier tegen, maar niet vanavond!

Wanneer onze zoon van school naar huis komt ben ik nog steeds niet echt in staat om iets leuks te doen en ik ben blij dat mijn man hem opvangt. Ik merk wel, hoe weinig ik vandaag kan verdragen. Elk verzoek van mijn zoontje prikkelt mij. Normaal gesproken ken ik het woord “uitstelgedrag” niet en gaat onze zoon gewoon naar bed zoals hij wil. Maar juist deze avond moet hij na het avondeten nog een toetje, en spelen, en misschien toch ook nog badderen, en oh ja nog een toetje. Alles in mij gilt dat ik nu échtttt ‘gewoon’ mijn rust wil hebben en hij ‘gewoon’ naar bed moet gaan. Op een goede dag kan ik hier tegen, maar niet vanavond! Mijn irritatie maakte plaats voor woede. En ik blaf naar hem dat het nu tijd is om te gaan slapen. Stomme dag 14! Inmiddels weet ik wel hoe ik hiermee moet omgaan, want ik weet dat dit soort dagen horen bij mijn PMDD en toch overvalt het me iedere keer weer.

​

Wat een herkenning voor mij om al deze verhalen te lezen

Mijn reis met PMDD begon in december 2018 toen ik besloot om de dingen die ik voelde eens te googelen. "Cyclical moodswings" of zoiets zou het geweest moeten zijn. En Google had daadwerkelijk antwoorden voor mij! Vrij snel kwam ik ook terecht bij de besloten Facebook groep "PMDD Nederland". Wat een herkenning voor mij om al deze verhalen te lezen en daarom wil ik nu ook graag die van mij delen.

In oktober 2016 beviel ik van een prachtige zoon. Het was wel de donkere tijd van het jaar en op basis van mijn verleden was ik bang voor een postnatale depressie (PND). Deze kwam dan ook binnen no time om de hoek zetten. Vreselijk! Die eerste 3 maanden had ik mijn handen vol met overleven. Naarmate het lichter werd, werd mijn stemming steeds beter en na ongeveer 10 maanden zou je kunnen zeggen dat ik mijn PND achter me had gelaten. Ik voelde me ook stukken beter, alleen had ik toch vaak het gevoel dat ik ontoereikend was als moeder. Vaak op mijn mama-dag werd ik intens verdrietig en moe. Zo moe, dat ik geen fut had om iets leuks met mijn kleine jongen te doen. Ik keek naar hem en begon meteen te huilen, want hoe kon je nou niet voor zo’n lieve kleine knul willen zorgen en samen leuke dingen doen? Of ik werd boos. Op mijn man, op mijn relatie en ik beeldde me in hoe het zou zijn om gewoon te vertrekken. En dat terwijl ik zielsveel van mijn man houd. Deze dagen waren voor mij hel. Niet het leven kunnen leiden, wat ik me had voorgesteld en het leven wat ik aan het leiden was, niet kunnen verdragen.

Zoiets als PMDD?... De huisarts kende het niet echt

Het duurde nog bijna een jaar voordat ik doorhad dat niet elke mama-dag hetzelfde was. En langzaam begon het kwartje te vallen. Toen ik een keer weer in een slechte bui zat, keek ik op mijn kalender: "Oh, ik moet binnenkort ongesteld worden." Maar pas toen ik deze zin meerdere maanden achter elkaar tegen mezelf bleef zeggen, herkende ik het patroon. In januari 2019 stapte ik dan eindelijk naar mijn huisarts: "Ik heb klachten rondom mijn cyclus. Zoiets als PMDD?..."De huisarts kende het niet echt, maar wilde wel ruggespraak houden met een gynaecoloog om samen met mij tot een plan te komen. Hij zei toen al zoiets als “hormonen behandel je met hormonen”, maar daar wilde ik op dat moment niets van weten, ik had na de geboorte niet voor niets besloten om te gaan voor een koperspiraal en niet voor een hormonale anticonceptie! De reden daarvoor was dat ik al veel eerder (eind 2012) voor het eerst in een depressie terecht ben gekomen en tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat het slikken van de pil hier een groot aandeel in heeft gehad. Maar dat terzijde…Ik begon me via verschillende websites en de besloten Facebook-groep, goed in te lezen. Wat is PMDD, hoe diagnosticeer je het en hoe kun je het behandelen, waren vragen waar ik antwoord op wilde hebben.

​

Tracken van mijn cyclus

Stap 1 was dus het in kaart brengen van je cyclus en je klachten. Ik moet toegeven dat mijn perfectionisme en ik hier een klein beetje in doorsloegen - op een gegeven moment was ik aan het tracken met een cyclus app, met de app ‘Me v PMDD’ alleen voor mijn klachten, gedeeltelijk met mijn gezondheidshorloge en daarnaast nog op papier. Nadat ik dit ongeveer 6 cyclussen had volgehouden vond ik wel dat ik genoeg “bewijs” had verzameld. Al deze gegevens heb ik op 1 groot vel papier bij elkaar gebracht en uitgewerkt. En weer volgde daar een afspraak met mijn huisarts. Met mijn 6 maanden cyclus-tracking op zak die duidelijke pieken van symptomen rond de eisprong en vlak voor de menstruatie lieten zien, kon ook hij niet meer om de PMDD diagnose heen. Gezien mijn aversie tegen hormonen, stemde de huisarts in om mij door te verwijzen naar een vrouwenpoli.

Eindelijk, ik kon ergens terecht! Maar toen begon het lange wachten. Van verwijzing tot de intake, daar gingen 8 weken overheen. Daarna duurde het nog 4 weken tot ik echt aan de beurt was. Eenmaal aan de beurt werd ik ontzettend goed geholpen. Door het constante opvolgen van afspraken en ervoor zorgen dat de behandeling vorderde ben ik eind 2019 in een burnout beland, waaruit ik binnen 3 maanden gelukkig weer kon opkrabbelen. Op dit moment ben ik nog steeds zoekende wat mij echt gaat helpen. Ik heb sinds ik mijn PMDD diagnose heb een aantal dingen geprobeerd: lichttherapie zonder genoeg resultaat, interpersoonlijke therapie is geweldig, vooral voor het verwerken van mijn PND. Bij het slikken van de de Yaz-pil kregen de bijwerkingen (waaronder monsterachtig gedrag) de overhand. Nu ben ik stabiel op antidepressiva. Mijn PMDD klachten zijn niet weg, maar aanzienlijk verminderd. Ik zal zien of dit voor mij een lange termijn oplossing is. Zo niet dan gaat mijn zoektocht verder.